Powinno się robić zapasy szczęścia, Jak różanych konfitur na zimę, I wyjmować w pochmurne dni, By jakoś do wiosny wytrzymać. W jednym słoiczku miłość, Pąsowa, pachnąca jak róża, W drugim radość od rana, Taka bajeczna, nieduża. W innym promyki słońca, Ściśnięte, by było ich więcej, By łatwiej doczekać do końca, Urządzić dla wiosny przyjęcie. A wiosna zawsze przychodzi, Jesienią trudno w to wierzyć, Bo życie tak naprawdę Porami roku się mierzy. Odpowiedz

Przepiękne, mięsiste płatki. Odpowiedz

Piękna róża Odpowiedz