Na szklance, z której piję rozmarzone wino, wklęła sztuka szlifierska w jasny kryształ czeski, kilka drzew wrytych w przeźrocz zuchwałymi kreski i jelenia, co kroczy ostrożnie gęstwiną. O, mądre, dzielne słońce! Na cześć twojej dumy! Słońce, mój wielki gościu! Twoje boże zdrowie! Piję twą duszę złotą! duszę lasu! szumy! I szumi las w mej duszy! Hej, szumi w mej głowie! /L. Staff/ Odpowiedz

Wysublimowany nastrój i ciut nostalgii. Odpowiedz