Wędro­waliśmy uli­cami pro­wadzący­mi pod górę i w dół, przechodzi­liśmy przez mos­ty i to­ry ko­lejo­we i da­lej szliśmy przed siebie. Nie kiero­waliśmy się do żad­ne­go kon­kret­ne­go miej­sca, wys­tar­czało nam po pros­tu, że idziemy. Szliśmy sku­pieni, zu­pełnie jak­by mar­sz był ja­kimś re­ligij­nym ry­tuałem mającym na ce­lu uz­dro­wienie duszy. Odpowiedz