Wśród posągów z obłoków widzę pa­mięć, którą prze­mil­czał czas. Ra­my por­tretów ze wspom­nień tak jak w nieba głębi, w mych źre­nicach ut­rwa­lone. Ko­lum­ny ra­ju układają się w pos­ta­ci cień, której dusza sze­leszcząca od niebies­kich is­kier, od Odpowiedz

To, co w oku łza, przez którą wi­dać świat, jest często kroplą nieba doj­rzałą przy­pom­nieniem daw­nych lat. Odpowiedz

Od­bierz prze­ciętne­mu człowieko­wi je­go kłam­stwo życia, a wziąłeś mu za­razem całe szczęście. Odpowiedz