na życzenie z trzydziestego piętra wieżowca ukazał połowę lica zawstydzony jakiś tuż po południu poczuł złociste promienie do wieczora w połowie zakrywając twarz Odpowiedz

Życie by­wa jak os­tatnie piętro wieżow­ca z wi­dokiem wiel­kiej urody… Z tym, że jed­ni wjeżdżają so­bie nań windą… dru­gim pi­sane są schody. Odpowiedz

Od urodzenia co krok codziennie mamy tu mniej siebie. Co doświadczenie, wkładamy na siebie kolejną warstwę, maskę,tarczę, plaster, nie da się być przecież dzieckiem... zawsze.Mam rację? Odpowiedz