Człowiek winien być niczym wierzba nad strumieniem - zakorzeniony siłą grawitacji winien nie tracić nadziei, która jest dla każdego wodą gaszącą pragnienie, a w trudach codziennych obowiązków, podcinających mu gałęzie, powinien puszczać nowe pędy soczystsze, silniejsze i piękniejsze, świadczące o tym, że życie jest niekończącym się procesem doskonalenia siebie jako istoty rozumnej. Odpowiedz

Wśród nachylonych wierzb, wśród łąk i lasów, płynie tam rzeka snów. Łanie piją z niej żywą wodę słów, a jeleniom przez korony rogów, przyświeca złoty słońca blask. Odpowiedz