Spadają krople deszczu: jedna i druga, i trzecia. I moknie puste miejsce po ptaku, który odleciał. Sinieją chmury z zazdrości, z gniewu granatowieją: że one nie mogły w gości, że im nie te wiatry wieją. Drzewa stają w rumieńcach, dzielą się płaszczem z ziemią. Droga wolno zakręca w świat malowany jesienią. Wzgórza z mgły są i świateł jadących samochodów. Jedziemy jesiennym światem wśród tajemniczych ogrodów. / Bogusław Michalec / Odpowiedz