Czuję się mniej więcej tak, jak ktoś, kto bujał w obłokach i nagle spadł. ~Alan Alexander Milne Odpowiedz

Czasami trzeba,        pobujać w obłokach,    żeby później       mocno stąpać po ziemi.    Pierwszego nie należy       sobie odmawiać,           a drugiego   wymaga od nas życie.     Świat marzeń,  zawsze będzie piękniejszy       od rzeczywistości. Odpowiedz

O Matko nasza, jak jesteś miła Panu! Zasłużyłaś sobie, by być Mu najbliższą, co więcej, najściślej z Nim zjednoczoną! Jak wielką łaskę znalazłaś u Niego! On mieszka w Tobie, a Ty w Nim; Ty Go okrywasz, a On Ciebie okrył. Ty okrywasz Go swoim ciałem, a On okrywa Cię chwałą swojego majestatu. Ty okrywasz słońce obłokiem, a sama jesteś przyobleczona w słońce. Odpowiedz

Na skrzydłach wiatru zaczarowanych, ponad obłoki poszybujemy. Gdzie nic już słońca nam nie przesłoni, jak na ponurej i szarej ziemi. Odpowiedz

Trzeba marzyć w obłokach ..., bo marzenia są miłe i tak cudowne, bo dzięki nim życie jest wspaniałe i fascynujące... Odpowiedz

Chcę tak trochę nierealnie namalować wiatrem słowa i zapisać je w obłokach gdzie się właśnie słońce chowa. Odpowiedz

Słońce i deszcz są tak różne, a tylko razem potrafią dać życie. Odpowiedz

I morze czasem w złym humorze. Odpowiedz