Vicente Aleixandre Wieczny wędrowiec Szliśmy powoli, nie dochodząc nigdy, Wyruszyliśmy o świcie, dawno, o tak, bardzo dawno temu. Przemierzyliśmy drogi, stepy, ścieżki i równiny. Ze srebrnymi skroniami chłostanymi biczem wiatru. Z włosami zmierzwionymi kurzem, kolcami i gałęziami, czasem w kwiatach. Nocą, uśpieni przy kojącym ogniu, słyszeliśmy ryk dzikich zwierząt. A gdy poranek skraplał się nad nami, dochodził nas krzyk ptactwa. Widzieliśmy jak grube węże kreślą swe pytania wijące się w pyle drogi. I przeciągłą, odległą odpowiedź stada słoni. Rosłe bawoły, bizony, głupawe hipopotamy, opancerzone kajmany, kruche kolibry. Potężne wodospady gotowe ludzkie ciało porwać, niby liść. I ożywczy powiew niewysłowionej bryzy. I nóż tnący puszczę, i biel kłów, potężny potok bestii i ofiar rwący łożyskiem płomieni. Odpowiedz

Piękny widok ale dla ludzi o mocnych nerwach hihi :} Odpowiedz