Jak polny bratek . w bladobłękitnych rozmarzeniach zawisłych nad wiośnianą łąką o szczęściu śni subtelny delikatny w swym wdzięku . spija krople porannej rosy... w nich - ziemi łzy pocałunki deszczu upojne nocy snami księżyca przesycone blaskiem - nie wiem . taki osobny zadumany nad życia zawiłością na przekór jej żółtym refleksem płatka wzbudza duszy słoneczność . polny bratek ja - ty . /Krystyna Kermel/ Odpowiedz