Sierpniowy ogród... ogród swą barwą zajrzał w oczy i choć dotyka ciepłem serca z kropelką smutku przyszedł do mnie osiadł leciutko w słowa wiersza bo czuję jak mi niesie jesień jakąś ukrytą w kwiatach smugą jak tę tajemną ścieżkę odkryć czyją to może być zasługą przecież się mgłami nie zasłonił błękit przepuszcza między liście i w czarodziejskie wizje zmienia uśmiechy smaki osobiście rozwiesił może pajęczynę w której zabłysła kropla mokra z refleksją siada między płatki przed wiatrem kuląc swe ramiona może wrażenie to jest z tego że na krawędziach rdzawy płomień zahacza złoto w rzeczywistość - czasie jesieni tchnienie odmień jeszcze nas ponieś w taniec czuły dojrzalsze szepty chyl z nadzieją odwagi światła nie zabieraj zanim się sny słoneczne śmieją... Odpowiedz