Jak podróżny, śród dzikiej wyspy zarzucony, Samotnik na kajaku , Co rana wzrok i stopę niesie w różne strony Azali gdzie istoty bliźniej nie obaczy, I co noc w swą jaskinię powraca w rozpaczy. Szalony, niech ukocha swe samotne ściany I nie targa łańcucha, by nie drażnić rany. Odpowiedz

Świat - ile to barw, ile od­cieni i jed­no życie - ile ono da, ile zmieni? Ta­kie to małe - ździebełko tra­wy na ste­pie a jed­nak ma tak jak mi­liar­dy - oko, ucho, śle­pie. Odpowiedz

Popływał by tak Odpowiedz