Dzień jesienny tak cichy, jak liść zżółkły opada; Złoto ma z października, smutek ma z listopada. I w ten smutek złotawy, i w ten płomyk zamglony przybrały się cmentarze, jak w przejrzyste welony. Płoną świeczek szeregi, płoną świeczek tysiące, powiewają płomyki zamyślone i drżące. Więc płomykiem jak dłonią, dłonią wciąż ciepłą i jasną, pozdrawiamy tych wszystkich, których życie już zgasło. Hanna Łochocka „Płoną świeczki” Odpowiedz