Dziew­czy­na ze zwykłego do­mu, Nie tracąca poczu­cia hu­moru. Zaw­szw we­soła, uśmie­chnięta, Jed­nak dziś coś ją nęka... Pew­ne­go wie­czo­ru, Zadzwo­nił te­lefon do jej do­mu Była ta­ka szczęśli­wa, A po chwi­li smu­tek zaczął roz­kwi­tać... Do dziś no­si w ser­cu ból, A w duszy cier­pienie, W oczach ma łzy, Na rękach oka­lecze­nie... Odpowiedz

Spoj­rzał jeszcze raz w jej cudne oczy i wie­dział, że to ona, ta, na która cze­kał całe wieki- Miłość je­go życia. Odpowiedz

Świetna grafika Odpowiedz

Niesamowite spojrzenie. Odpowiedz