Nasze ciała prze­pełnione ra­dością i egoiz­mem dnia, Nasze dusze wy­pełnione bez­bar­wnym kon­tras­tem no­cy, Ciężko żyć, gdy wszys­tko się zbliża i na­tychmiast od­da­la, Czy to ludzie, czy to miłość, czy to wy­darze­nie za­pisujące się w Nas na wie­czność Odpowiedz

Wyideali­zowałam miłość do gra­nic wręcz nieosiągal­nych, no­torycznie ule­gając ir­racjo­nal­nym roz­cza­rowa­niom. Kłopot był, rzecz jas­na, we mnie. Odpowiedz