Czuję się jak dziec­ko, które dos­ta­nie cias­tko tyl­ko pod wa­run­kiem, że go nie zje. Może na nie pat­rzeć godzi­nami, poczuć je­go za­pach i zachwy­cać się nim, jed­nak nie może poczuć je­go smaku. Odpowiedz

Czasem trzeba iść "pomyśleć". Tapetka urocza... Odpowiedz

Ciekawe znalazła sobie miejsce. Odpowiedz

No i gdzie ta moja publiczność ? Odpowiedz