Blask, ucieczka, przemienienie Oto obrany punkt, z którego patrzymy na świat: miłość do przedmiotów, którym ufamy, wierność wobec liści. Tak jak słońce z ucieczki do Egiptu oświetla ten jeden właśnie bród na rzece obok fotela, w którym dumamy nad wieczorną robotą. I nagle szarpie nas to, cosmy odsunęli od siebie: ciało nie poznane, inne miłości zranione, utracone na zawsze dźwięki, które pozostały poza jedną wyłączną linią śpiewu. Życie wydaje się nieuleczalnym twardnieniem tkanek a światło coraz starsze w głąb popołudnia wyblakłe także w pejzażu, gdzie wędruje troje biedaków i nie ma nawet osła dla matki z dziecięciem. Pomiędzy dzieckiem a świetlistą chwałą wzniesiony miecz anioła. Odpowiedz

Na­rodziłam jako anioł się ze skrzydłami, by później mog­li mi je odeb­rać ... Odpowiedz

Spoj­rzałam pro­woka­cyj­nie na niego, a on od­po­wie­dział na mo­je spoj­rze­nie. Przez chwilę wy­dawało mi się, że zdołał dos­trzec og­rom nie­szczęścia w głębi mo­jej duszy. Odpowiedz