Jest taki rodzaj samotności, która przestaje doskwierać, bo staje się kokonem bezpieczeństwa. Nie chcesz już wierzyć, kochać i ufać, nie masz siły na kolejne „zostań” i „żegnaj”. Patrzysz w lustro i widzisz nicość stworzoną ,przez egoizm innych. Poskładanie się od nowa w piękną całość, jest procesem długotrwałym, piekielnie trudnym i wymagającym wiary, w lepsze jutro, które niestety tak wolno nadchodzi. Odpowiedz

Chciałam mieć kręcone włosy i proste życie. Ale los, jak zwykle, zrobił wszystko na odwrót ...  Odpowiedz

W każdym szczególe widziałam ja­kiś cel, ja­kiś sens. Codzien­ność wy­dawała się ta­ka nor­malna, ale i wyjątko­wa..... Piękny bu­kiet kwiatów widziałam w ster­cie ścierek. Odpowiedz

Te spoj­rze­nia... Ten do­tyk przy­pad­ko­wy... Ta chęć na coś...jed­nak z dru­giej stro­ny oba­wa... To uczucie... Odpowiedz

lustereczko powiedz mi kto jest najpiękniejszy na tym swiecie! Odpowiedz