Rozpaliła się złotym płomieniem, kiedy lato już liście gubiło i czerwienią maluje dni złote jarzębinowa miłość. Tak cichutko siedziała w ukryciu, wiosną, latem jej widać nie było, z babim latem się nagle zjawiła jarzębinowa miłość. I ciepłymi barwami otula, dba by sercom cieplutko było, taka cicha, dostojna i dumna jarzębinowa miłość. Alejkami jesieni prowadzi gdzie się szczęście zgubione ukryło, ta wyśniona, wyczekiwana jarzębinowa miłość. Czasem warto lata poczekać, choć tak mnóstwo miłości wokoło, żeby spotkać w jesiennej alejce piękną miłość jarzębinową. Odpowiedz