Potoki mają swe łoża . I mają granice morza. Dla swojej fali . I góry, co toną w niebie. Mają kres dany dla siebie. Nie pójdą dalej!. Lecz serce, serce człowieka. Wciąż w nieskończoność ucieka. Przez łzy, tęsknoty, męczarnie. I wierzy, że w swoim łonie. Przestrzeń i wieczność pochłonie. I niebo całe ogarnie. A. Asnyk Odpowiedz