Żyj bez wymówek i podróżuj bez żalu. Odpowiedz

Bronek z Obidzy Choćby mi przyszło tylko wzrokiem wdrapywać się po stromych graniach, ostatnią drogę skryć powieką - kłaniam się szczytom, zboczom – kłaniam, za to, że mogłem kiedyś z bliska ujrzeć, jak w głaźnych rumowiskach kamień wyrasta na kamieniu, podobnie ludzkim pokoleniom. Mchem porośnięte, pierwsze w dole, śpią jak fundament pod kościołem, a on - dla chwały, czy wygody - mówi o sobie – samorodny. Jemu hosanna, jemu dzwony, te, co na spodzie przygniecione, jak z kości proch pradawnych wojów, drobniutki druk, margines dziejów. Gdybym miał, nawet tylko głosem, polecieć z wiatrem od Krywania, zdejmę kapelusz z siwych włosów, wiatrowi nim się będę kłaniał, nawet takiemu, który wszystko potrafi zmienić w karczowisko, by w próchnie ze starych korzeni wyrosło nowe pokolenie. Odpowiedz