Patrzę... tam roztopione szarych mas bałwany, Zapędzone ku gwiazdom w burzliwym pochodzie, Gdy Bóg: stań się! powiedział przy świata porodzie, Ścięte zimy oddechem stanęły jak ściany! Grzywą śniegów zastygły na ich karkach piany, Lód ich gardła płomienne zamroził na spodzie, Słońce o nie potrąca przy dziennym obchodzie: To młodość świata skrzepła! królestwo Marzany! Całe życie się zbiegło w mym oku zdumiałem: Tam - chmur morze, tam dalej... orły? nie, kozice! Tam - step śniegu bieleje między turni wałem. Tam w powiekach skał jezior czernieją źrenice I rząd grzbietów obrosłych zimy runem białem, Wielkoludów - z dum górskich - skamieniałe lice! ( Franciszek Nowicki ) Odpowiedz