W walce z górą ten coś wskóra, kto się stanie sam jak góra. Odpowiedz

I kroczysz w górach w dal, co leży olśniona, łyskliwa, jakiś błogi urok, jakiś czar polotny Przepełnia z wolna serce - i duch się wyrywa, Idzie w bezmiar upojeń cichy i samotny... Noc czarów. I zaklęte rozwarły się wrota Świetlanej snów krainy, tęsknot i zachwytu - I coraz jaśniej wkoło, łuna bladozłota Kładzie się na gór szczyty i na strop błękitu - Błądź, rzuć w przestwór marzenie złocone krużganki, Snów czarownych kobierzec niech ci drogę mości, Aż zjawi ci się postać uśpionej kochanki, Cała w bieli i pełna ciszy i jasności. Promienna idzie - czarę podaje ci srebrną, Milczy, ale ma jasne i spokojne lice... I idziesz z nią w dal wielką, olśnioną, podniebną, W gmachy złote, błękitne, w gwiaździstą świetlicę... Odpowiedz