Maria Sulima Poleski kraj Gdy miesiąc maj poleski kraj W wiosenny strój ubierze, Zabłyszczą wody, zapachnie miodem I człowiek w cud uwierzy. Tam perły ros, tam wonny wrzos, Tam rzeki modre płyną, Tam srebrne zdroje, a dusza moja W dziewiczych lasach ginie. Poleski kraj, to piękny gaj Olbrzymich brzóz sędziwych. Tam grząskie knieje, tam baśnią wieje Tych czasów dawnych, siwych. Gdy spadnie zmierzch i łzami deszcz Obmyje kraj powoli, W księżyca blasku, wśród kniei lasów Zabłyszczy krzyż Boboli. Hartuje pierś waleczna pieśń Odwiecznie dumnej puszczy. W tych błogich stronach rodzinne domy Traugutta i Kościuszki. Polesie wie, jak w słynne dnie Powstańcy tu walczyli, A polne maki, co z krwi Polaków Od zórz czerwieńsze były. Gdy wstrząśnie las i grzmot, i blask, A niebo się zachmurzy, To echo strzałów, co w wojnę brzmiały Poleskim zrywem „Burzy”. Odpowiedz