Cza­sem też w lus­trze po­macham bukietem kwiatów i za­pukam do drzwi Jed­nak dob­rze wiem że w końcu za­pom­ni­cie jak­bym się nie sta­rała me kro­ki za­topione w mu­rawie utoną wraz z kroplą ro­sy uro­nioną po zi­mie Odpowiedz

Czując na po­liczku po­wiew Two­jego spoj­rze­nia byłam bez­pie­czna w siat­ce swoich uczuć. Z każdym dniem siat­ka co­raz bar­dziej za­cis­kała swo­je więzy, aż w końcu prze­niosłeś wzrok na nią, po­zos­ta­wiając mnie w duszących sidłach miłości, nie zwra­cając uwa­gi na to, że po­woli umieram. Przez Ciebie. Odpowiedz