Ławeczka tęsknotą poszarzała, nikt nie myśli zad­bać o nią. Dzi­siaj trochę pos­mutniała, słyszy o czym dzwo­ny dzwo­nią. Słyszy także rozmów wiele, ludzi smut­nych niczym deszcz. Cza­sem pta­ki niosą tre­le o roz­sta­niu ludzkich serc... Odpowiedz

Je­sień ob­sy­puje złotem liście drzew niebo zachodzącym słońcem urze­ka ba­bie la­to pieści jak cu­dow­ny sen by zachwy­cić się uśmie­chem człowieka…Unieść się nad łąką jak anioł jak mo­tyl zaplątać się w ulot­ność ba­biego la­ta pop­ro­sić słońce o pro­mien­ny do­tyk i ema­nować ciepłem aż do końca świata… Odpowiedz