Ogród w śniegu skrył walory, mróz na szybach witraż skleił. Świerkom skrzydła w dół opadły, pod ciężarem zimnej bieli. Bukszpan przysiadł jakby kwoka, kryjąc puchem żółte plemię. Pod jałowcem ostrym grzbietem, stroma zaspa śle spojrzenie. Zmarzły kielich krwawej róży, jak samotny żagiel w morzu. Krzyczy barwą nikt nie słyszy, wokół tylko zimna poszum. Odpowiedz