W pa­mięci smak nadziei, którą koszto­wała co nie­dziela przez ok­no wy­pat­rując oj­ca, który i tak nig­dy jej nie od­wie­dził. W ser­cu ślad łez gdy do­wie­działa się o śmier­ci przy­jaciela. W myślach de­likat­ny pod­much wiat­ru gdy płynęły żaglówką po je­zio­rze. Pod pal­ca­mi do­tyk sil­nej męskiej dłoni. W uszach me­lodia ich wspom­nień. To tworzy ją. I da­je mo­tywację do przeżycia se­tek ko­lej­nych chwil. myśl Odpowiedz