Szedłem powoli meandrem leśnej ścieżki Tych kilku pięter wyrwanych codzienności Cieniem od kamienicy w zarysach mego miasta. Snując swój sen na jawie Pragnąłem znowu ulec magii Poczuć na twarzy wiatr. Prawdziwy żywioł gór Odłamem skały na krętej ścieżce wyzwolenia. Zbyt ciężki oddech zamykał oczom świat Miał zostać głuchy trzask pamięci Lecz szedłem dalej Wgryzając swoje ciało W namiętne regle wzdłuż potoku. By w zgiełku rytmu skroni Mozolnie zdobywanych dźwięków Budować melodię śpiewu ptaków Ich rozbudzone wiatrem twarze. Tak szedłem wśród wolności Jak tylko można czuć potęgę życia Zabrałem z sobą zieleń wiosny. Jej namiętnego świtu szept By dojść do łąki z dawnych lat Nasycić we wspomnienia Zanurzyć w źródle dłonie. Spróbować wkroczyć w nowy wiek . Odpowiedz

las we mgle-fajny klimat, ładne zdjęcie Odpowiedz