Łan zboża...Jestem tu,stoję w złocistej fali...Wiatr delikatnie nim kołysze,zakłócił Bosko jego ciszę...Czas widać jego nadchodzi do skarbca znosić w worki składać z szacunkiem, poukładać...Potem w chleb go zamienić,znów w życiodajny skarb zaczarować,wszystkich ludzi nim pięknie częstować ...Zadbać by żaden okruszek się nie zmarnował,człowiek już więcej nie głodował ... Odpowiedz