Mikrokosmos Można tak żyć. Zapuszczać korzenie. Bez patrzenia na czas. Potykania się o własne nogi i wielkie filozofie. Z chmur czytać jak z gazet. O zamieciach, zawiejach, ulewach i burzach. Wdychać zapach palonych liści. Kadzideł z białej szałwii. Każdą komórką ciała czuję tę przestrzeń. Drewniany domek. Starą czereśnię. Sad ze śliwkami. Bliskość gór. Krew szybciej pulsuje od codziennych wspinaczek ku niebu. Po drodze wchłaniam światło, szmer strumieni. Przyglądam się salamandrom, korze na świerkach. Wsiąkam w przydrożne kamienie.... /Justyna Koronkiewicz/ Odpowiedz

Nie wystarczy mieć dokąd wrócić, trzeba mieć jeszcze kogoś, kto będzie na ciebie czekał. Odpowiedz