ZIMOWY SPACER Brunatne pola pokryte białą nieruchomą ciszą rozsypane kryształki lodu świecą jak gwiazdy na śnieżnym firmamencie mrugają światłem odbitym od rozpalonego dysku słońca i naszych oczu które chłoną łapczywie każdy refleks chwili ułamek strzępek obrazu otaczającego nas piękna. Znad drzewa unosi się czarny obłok maleńkich ptaków jak rój owadów leci nisko nad ziemią i opada miękko ptaki siadają na białym dywanie pola świergocą wesoło pieśń zimową chrzęst śniegu pod butami przerywa głośny świst chłopiec pędzi z góry na sankach. Idziemy powoli przez las znaną drogą a tak zdumiewająco inną nową odkrywając nieznane dotąd tajemnice drzemiące w naturze. Odpowiedz