BYŁ SOBIE KRÓL .....

Był sobie pewien król, który miał cztery żony.

Najbardziej rozmiłował się w czwartej. Był gotowy zrobić dla niej wszystko. Trzecia też miała u niego względy, prawie na równi z czwartą. Drugą żonę ledwie zauważał,  a pierwszą w ogóle zaniedbywał. I przyszedł czas, że zachorował król. Wiedział, że niedługo umrze.

Wezwał więc do siebie czwartą żonę i mówi do niej:

- Umiłowana moja... Niedługo już zejdę z tego świata, czy mogę cię prosić abyś poszła ze mną.

- O nie - odpowiedziała ta, którą najbardziej kochał - ja nigdzie z tobą królu nie idę.

Załamany król wezwał trzecią swoją żonę, mając nadzieję że ta jemu nie odmówi. 

Kiedy, jednak, trzecia żona stawiła się na jego wezwanie, okazało się, że była jeszcze bardziej okrutna niż jej poprzedniczka. Powiedziała:

 - Nie królu ... nigdzie z tobą nie pójdę a nawet więcej powiem... zaraz po twojej śmierci przechodzę w ręce innego.

Cóż było robić... śmierć już pukała do drzwi, trzeba było się spieszyć, oprosił więc król do siebie drugą swoją żonę.

Było mu głupio, bo wiedział, że zaniedbywał ją i nie poświęcał jej za dużo swojego czasu. Kiedy druga żona usłyszała prośbę króla odpowiedziała:

- Królu mój! Nie mogę dać ci tego o co prosisz ale mogę towarzyszyć ci aż do twojego grobu. Mogę przynieść ci też kwiaty i położyć na twoim grobie.

Zrozpaczony król zawołał:

- Czy jest ktoś kto chciałby towarzyszyć mi po mojej śmierci?

Wtedy odezwała się pierwsza żona ..... ta zapomniana, ta zaniedbana... Ja królu pójdę z tobą i będę towarzyszką twoją zawsze. Żałował wtedy król życia swego     i zobaczył, że nie lokował uczuć swoich prawidłowo, ale już niestety było za późno....   

Król - to człowiek... to ja i Ty 

Czwarta żona.... to ciało nasze.

W nie inwestujemy najwięcej a ono umiera, ono nie będzie z nami w wieczności. 

Trzecia żona..... to nasz dorobek.

Poświęcamy temu bardzo dużo czasu  a to wszystko, z chwilą naszej śmierci, przechodzi w ręce innego. 

Druga żona...... to rodzina nasza. 

Poświęcamy jej resztkę naszego czasu ale i ona nie może towarzyszyć nam po śmierci.

Pierwsza żona... to nasz wewnętrzny człowiek, to dusza nasza.

Jedynie ona jest nieśmiertelna, jedynie ona żyle wiecznie, jedynie ona będzie nam towarzyszyła przez całą wieczność a my ją totalnie zaniedbujemy.

Jedynym pokarmem, który prawidłowo nakarmi duszę naszą jest Pismo Święte. Jest to codzienny chleb dla duszy naszej.

Kiedy ostatnio Twoja dusza otrzymała posiłek? Kiedy ostatnio sprawiłeś, że Twoja dusza była syta?

Czy zastanawiałeś się kiedyś nad tym, że dusza twoja potrzebuje pokarmu ?

Czy próbowałeś ją nakarmić?  

Co to jest Przyjaźń ?

Na początku jestem szczęśliwym spotkaniem.
Takim maleńkim, ale jakże wspaniałym (prawda?) prezentem od Boga.

Skarbem przynoszącym Szczęście!

Potem są małe kroczki rozmowy, poznania i... miłości.
Takiej bezinteresownej. Wznoszącej ponad ziemię.


Przyjmuję każdego takim, jaki jest. Ze wszystkimi Jego wadami i zaletami.
Po to, aby później pomóc mu znaleźć prawdę we własnym sercu.

Za chwilę uczę życia razem i palę rozczarowania.
Odświeżam siły, a jednocześnie jestem pracą nade mną.

Jestem przebywaniem z drugą osobą i dostrzeganiem jej nieobecności.
Jestem pewnością, że kiedykolwiek zadzwonisz, po drugiej stronie odezwie się
osoba zawsze gotowa Cię wysłuchać.

Jestem darem jednego człowieka dla drugiego.
Dłonią mającą swoje miejsce w drugiej dłoni.
Jestem łańcuchem uczuć chłodnych i serdecznych,  z tym, że te pierwsze są rzadkością.
Jestem radością w dzieleniu powodzeń i przebaczeniem krzywd.
Przynoszę spokój i jestem najmocniejszym,  najdoskonalszym i najskuteczniejszym
lekarstwem na cierpienie.

Jestem rozległym stepem.

Wypływam z wielu źródeł, z których największym jest szacunek.

Prawdziwy i pospolity przyjaciel

Przyjaźń to skarbca zgłębianie...