Pytałaś ciszy czemu trwała, ona uniosła bladą twarz, myślałaś, że się uśmiechała, kiedy spojrzała jeden raz. Pytałaś smutku, czy już minął, zwiędnięty leżał tylko kwiat i wtedy łzą ci jedną spłynął, tu gdzie siedziałaś on też siadł. Podałaś jemu zeschłą różę, wziął ją powoli lecz bez słów, mówiłaś: nie chce cierpieć dłużej, ani cierpienia brać do snu. Otulił cię chłodnymi dłońmi, na ustach ust poczułaś smak, a w sercu znów gorący płomień, szeptałaś mu całując: Tak... Rozbierał ciebie, a ty drżałaś, gotowa pieścić cały czas i każde słowo już spijałaś, oczu figlarny mając blask. Ranek promyki słońca zrzucił, smutek na brzegu łóżka siadł, mówił, że znów do ciebie wróci, gdy tylko spłynie pierwsza łza. Odpowiedz