Rozpłakało się znów niebo. Troską nadaremną. Bo lituje się nad tobą. Smuci się nade mną. Każde z nas na drugim brzegu. Ten swój kamień toczy. I nie mamy chwilki małej. By popatrzeć w oczy. Za szeroka jest ta rzeka. I z głęboką tonią. Mogę tylko z mego brzegu. Pozdrowić cię dłonią. Może słońce dobrotliwe. Rozbłyśnie na niebie. To po tęczy jak po moście. Przybiegnę do ciebie. Odpowiedz

Najtrudniejszą do nauczenia się rzeczą w życiu jest, który most przekroczyć, a który spalić. Odpowiedz

Życie jest jak wielki żelazny most Odpowiedz

Marzenie to niedziela myśli...* Odpowiedz

Z budulca naszych samotni, budujmy mosty dialogu... Odpowiedz