Obłok Zasnuwasz mię,zawlekasz jak obłok wysoki, Całym światłem objęty i pełen pogody, Odbijam cię jak woda odbija obłoki Powtarzam sobie każdy szczegół twej urody. I zatapiam się w tobie,najdroższy widoku Rozprowadzam cię wkoło,roztaczam i mnożę, I poprzez pamięć czuję cię na każdym kroku. I poprzez myśli czuję cię o każdej porze I nie ma więcej szczęścia,niż w tym podobłoczu Gdy wodzę się za tobą podróżą skrzydlatą, Wtedy w niewysłowionym spojrzeniu twych oczu Dojrzewam,promieniuję i świecę jak lato. /K Wierzyński/ Odpowiedz

Czasami ich się nie dostrzega,ale dostrzegają je inni. Nasze drzewo doświadczane burzami i wiatrami czasu,ma też wiele blizn i ran. Odpowiedz