Kiedy znudziła się nam za­bawa, usied­liśmy na dachu nasze­go do­mu z naszym słodkim dzieckiem i pat­rzy­liśmy... Nie pa­miętam już co to było, zresztą to nie is­totne. Nie odzy­waliśmy się do siebie przez niemal pół godzi­ny, pogrążeni w za­myśle­niu. Odpowiedz

Winien duszę, zadłużony po uszy Odpowiedz