Nie boję się upad­ku, ani bólu nim spo­wodo­wane­go. Boję się, że macki tego bólu mnie pokonają. Odpowiedz

I nie po­mogą kwiaty, znicze, łzy i naj­piększniej­sze wpi­sy do ksiąg. Ona mu­si wstać, strzepnąć po­piół z ra­mion i iść da­lej... I tyl­ko cza­sami spoj­rzeć wstecz, by nie zapomnieć. Tak, jak do tej pory... Odpowiedz