Zbudziłem się i to był mój rodzinny dom, Noc zapadała i ze wszystkich stron Dokoła naszej furty cisnęły się drzewa. I w lodowatym wietrze stałem na progu. Lecz nie, nie sam; dwie wielkie istoty Rozmawiały przeze mnie, ponad moją głową, Ta jedna za mną, stara, zła i pokrzywiona, Druga na dworze, jak wysoka lampa, Piękna, z pucharem w dłoni, który jej podano, A ona piła, chciwie, gasząc swe pragnienie Czyżbym chciał szydzić? Nie, na pewno nie To raczej był miłosny krzyk Ale krzyk z całą zmiennością rozpaczy, I trucizna krążyła we wszystkich mych członkach Pokonała, wyśmiana Ceres tego, kto ją kochał. Tak dzisiaj mówi życie, uwięzione w życiu. Odpowiedz

Związek powinien być twoją bezpieczną przystanią, a nie polem walki. W życiu musisz stoczyć wystarczająco wiele bitew a dom jest po to, by od nich odpocząć i nabrać sił. Odpowiedz

Wspólne życie to wspólny dom, wspólne zakupy, wspólne marzenia, ale przecież i to... mój domowy pantofel pod jego tapczanem, niby prozaiczna rzecz, a przecież zamyka się tu cała poezja." ( Krystyna Siesicka ) Odpowiedz

Richard Wilbur Dom Czasami mogłaby zamknąć oczy po przebudzeniu, Patrząc po raz ostatni na ten biały dom, który znała W śnie samotnym, gdy tytułu do niego nie miała I nie weszła jeszcze całkiem w swym westchnieniu. Co też o tym domu mi opowiedziała? O białym słupie, tarasie, świetliku nad drzwiami; Wdowim spacerze nad przybrzeżnymi otoczakami, Słonej bryzie, która okoliczne sosny czochrała. Czy ona jest tam, gdzie i ja z nią bywam? Tylko naiwny mógłby wierzyć, że tę przystań znajdzie Zatrzymaną przez umysł w jej uśpionym slajdzie. Noc w noc, moja kochana, odpływam. Odpowiedz