BŁĘKITNA CHWILA Zniknie nad brzegiem, ujdzie za skały Żagiel, w błękicie jak skrzydło — biały na rozpalonym zboczu rozścielę wiatr przedwieczorny pachnące ziele, niską buczyną, ostrym jałowcem wstrząśnie nad dzikim, górskim manowcem. Dom jest daleko, świat jest daleko, Za zapomnienia górą i rzeką: nic nam nie grozi, nikt o nas nie wie: ptak w migdałowym ukryty drzewie potrząsa skrzydłem i gwiżdże z cicha , Zdeptany piołun wonią oddycha. Połóż mi rękę pod senną głowę. Wczoraj — zginęło, dzisiaj — jest nowe, jutro — pod żaglem białym na głębi. Jesteśmy wolni, jesteśmy sami śród ziół pachnących, pod błękitami. Koniki polne w kamieniach dzwonią, Serce zamiera, jak ptak pod dłonią, Czas coraz pustą napełnia czaszę... Wczoraj — zginęło, dzisiaj jest nasze, a jutra nie chcę widzieć za mgłami oczy, zamknięte pocałunkami. /Kazimiera Iłłakowiczówna/ Odpowiedz

Fajna lokalizacja domku Odpowiedz

Piękny widok... Odpowiedz

"Nies­traszna mi na­wet naj­sroższa zi­ma, gdy mo­je ser­ce og­rze­wasz swoim uśmiechem. " Odpowiedz

Emerald Lake w Kanadzie Odpowiedz