Ku szczytom pragnę iść Ku Wierchom Czerwonym i Kozich snów Myśl ma zbudzona głosem gór. Wtulona w siwą mgłę Wciąż błądzi o poranku. Szybuje cieniem nad doliną Z łoskotem pędzi wciąż do celu. Powróci wiosną z nadziejami Od Wierchów wiatr zatańczy Rozpłynie się milcząca toń. Z wieczoru spłynie tęczą By raz przytulić słowa w trawach I zerknąć górom w twarz. . Ku szczytom pragnę iść Zdobywać własny kącik nieba By móc rozpalić nocy świt. Tak dziś niewiele mi potrzeba Nie znikać w wiecznych snach Gdy śnieg pierwszego lata . Odpowiedz

Po dniach zgiełkliwych, po nocach wyłożonych brukiem W zastygłym szkliwie. gwiazd neonowych próżno szukać Tego, co tylko zielonością Na palcach zaplecionych drzemie. Rozewrzyj dłonie mocniej, mocniej Za kark chwyć słońce, sięgnij w niebo Odnaleźć musisz - gdzie góry chmurom dłoń podają Gdzie deszcz i susza gdzie. lipce, październiki, maje Stają się rokiem, węzłem życia Twój dom bukowy zawieszony. U nieba pnia, kroplą żywicy Błękitny, złoty i zielony . Odpowiedz