Wojciech Kudyba Pasterka na Rusnakowej Wszyscy już spali w płytkich kolebkach dolin Gaszono smutne ognie miast, ciemność tuliła Do siebie szorstkie pola, długie czarne drogi Wolno znikały ślady, zimny wiatr okrywał Świat śniegiem - białym, śmiertelnym - chłodnym popiołem Nisko, w wąwozach stygł puls strumieni, lecz górą Wciąż ktoś chodził, jak anioł wspinał się z mozołem Na jodły, ostre skały, zbiegał granią, chmurą Niecierpliwie na skrzydłach kręcił się w zamieci Dmuchał w świstawki, tańczył, wołał coraz głośniej Żebyśmy szli czym prędzej, by zobaczyć Dziecię W pasterskiego kościoła i chóry radosne. Odpowiedz