Tysiącem lusterek bawi się ze mną niebieska rzeczka, gdy płynie z gór i śląc zajączki na domek z drewna odpływa dalej swą drogą w dół. Słońce wysokie, rozgrzana ziemia, koników polnych koncert u stóp! Aż się powietrze nam rozprzestrzenia, aż nóżka w chłodny wstępuje bród. W trawie dziewczęcych ust szczebiotanie, w wodzie jak mleko biała pierś, w drewnianej chacie skromne śniadanie i miękka pościel i śpiewny śmiech. Gorące lato! I nic poza tym! I oprócz nas zupełnie nikt! Gdzieś tam w odludnym końcu świata naszego lata pierwszy świt. / Witold Wieszczek / Odpowiedz