Jules Supervielle Góra przemówiła Moje milczenie bezwzględne atakuje najlżejszy szmer, ledwie ośmieli się zaszemrać, Jakże cierpię, że nie dają wytchnienia moje nieprzystępne zbocza, Gdzie jedyną gościnnością, jaką mogę ofiarować, jest uchwyt skalny, a więc gościnność ledwie zaczepienia, Ja, nieustająca w dążeniu ku wysokości, Karmiąca się jedynie oschłością błękitu. Patrzę na nieruchomą pielgrzymkę sosen do jałowizny mego szczytu. Równiny, doliny, hale i wy, drzewa, wybaczcie mi moje niepokorne grzbiety! Moje pożądanie największe – morze, ogrom leżenia, nieskończoność ruchu, objawienie obłoków! Ku niemu bez wytchnienia wysyłam moje źródła najwrażliwsze, źródła życia i źródła rozkoszy! Żadne z nich nigdy do mnie nie wróciło. Wciąż nie tracę nadziei. Odpowiedz