Krzysztof Gąsiorowski* Rozmawialiśmy Realny – jak życie zza nieszczęść – odsłonił się wieczór; jego ćmy; ujadanie psów w dali, cichsze od ciemności. Zaczęliśmy rozmawiać, aby wiedzieć cokolwiek. I pomyśleć: przez cały czas, pod krzątaniną dni dzieje się taka ciemność, tylko nieznacznie uchylona przez cienie. Rozmawialiśmy. Aby, aby było tu o coś mniej! W toni jeziora przed nami odpoczywało jeszcze niebo przelotne. Rozmawialiśmy. Nagle jak gdyby znikąd, z wieczności, ponad naszymi głowami, w kształtach cisz, tak niestosownych w tym stuleciu wojen, przemijał łabędź, rozległy jak gwiazdozbiór. Rozmawialiśmy. Odpowiedz