" W Czarnej Jaworowej." Oto kościół gotycki: zwie się Mała Śnieżna, igłami ciemnych turni cielska mgieł przeszywa, rośnie, rośnie ku górze jako moc drapieżna, aż czub się w chmurze siwej wysoko urywa. Wokół morze kosówki - zielone i wonne, a dalej maliniaków martwota wyrasta, nad którą progi skalne jak mury obronne niedosiężnej warowni, kamiennego miasta. A oto zagubiony w tej samotni człowiek chce utrwalić na kartce popołudnie letnie. Na próżno się wysila, bo nikt się nie dowie, jak młodo bije serce mu czterdziestoletnie. ( Kazimierz Andrzej Jaworski ) Odpowiedz

Wdały się chmur­ki w fig­le z wiet­rzy­k...par­cie... na przekór płynęły pod prąd. Ten zwiet­rzył ich żar­ty... na­dymał swe li­ce i dmuchnął rzekłszy sio! Odpłyńcie stąd. Te pro­wokując... zeb­rały się w siłę i... z bieli na sza­rość ko­lory zmieniły. Chmurząc się gniew­nie... spoj­rzały na niego. Deszczy­kiem z nieba z wiat­ru... zad­rwiły. Odpowiedz

Szczęście to przebłyski słońca w pochmurny dzień. Odpowiedz