Kiedy zasiądę na wzgórzu świata Mroźne spojrzenie wiatrem północy Południem ciepły przyjemny zefir A ponad nami pod gwiazdami Słońce zielone błękitem wstanie. Pejzaż utkany naszym widokiem Biorę w swe serce przytulam Zostaje tylko możliwy diament Naszego życia kropla pajęcza Mieni się tęczą rozbłyskiem linii. Co ją rysował o świcie wicher Morze powoli faluje już spokojem Choć przy mnie będziesz. Wiem że Już jutro sam zniknę śpiewem I w swej gondoli okrążę Ziemię . Odpowiedz